Laatste 3 weken

Hallo lieve allemaal,

Aangezien ik alweer een tijdje niks van me heb laten horen, leek het me wel eens tijd voor een nieuw verhaaltje dus krijgen jullie nu al mijn avonturen in 1 blog ;)

Op de een of andere manier is de tijd voorbij gevlogen met de gewone dagelijkse dingen de afgelopen 2 maanden. Nu zijn de gewone dagelijkse dingen voor mij ondertussen normaal geworden, maar voor jullie altijd
nog nieuw en interessant, dus ga ik daar maar wat over vertellen.

Het grootste deel van mijn tijd breng ik door bij mijn stage, ChocoMuseo, dus wil ik daar graag mee beginnen. Om je een klein beetje een beeld te scheppen; mijn collega’s werken 6 dagen per week, 8 uur per dag maar zijn verplicht ook voor hun 45 minuten pauze te werken. Met een werkweek van 52,5 uur werken ze gedurende 50 weken en krijgen hierna hun welverdiende 14 dagen vrij (op jaarbasis!). Bij overheidsbedrijven krijgt men trouwens 2 uur tussen de middag vrij om thuis met de familie te lunchen aangezien dit nogal een big deal is hier. Helaas voor ons, moeten we het doen met 45 minuten waarin je dus je magnetron maaltijd maar naar binnen schuift.

Wanneer ze ziek zijn moeten ze deze uren uiteraard inhalen of het wordt van hun minimale salaris afgehaald, wat niemand zich kan veroorloven dus werken ze maar wat uren langer per dag. De meeste zijn rond de 30 jaar oud en hebben een kind, geen man. Wat er na deze werkweek dus over blijft aan familie tijd vraag ik me sterk af. Normale bedrijven geven trouwens nog wel eens een dagje vrij omdat het een nationale feestdag is bijvoorbeeld, helaas kan dat in een toerisme bedrijf natuurlijk niet. Zo hebben we dus met de kerst en nieuwjaar gezellig doorgewerkt.. Oke om eerlijk te zijn kregen we met kerst vanaf 4 uur vrij en de ochtend van eerste kerstdag ook. Nieuwjaar zag er hetzelfde uit maar dan met een vrije middag vanaf 5 uur. Alles in totaal kregen we dus bijna zomaar 2 dagen vrij gedurende deze feestelijkheden.

Natuurlijk ben ik niet echt in de positie om hierover te klagen aangezien ik gewoon bijna altijd mijn 2 dagen per week vrij krijg, maar toch zijn het best zware weken zo in december. Mijn volle respect gaat dus uit naar mijn Peruaanse collega’s!!

Een ander deel van het dagelijkse leven is het sociale gedeelte natuurlijk. Ik heb hier echt een hechte vriendengroep opgebouwd die op zijn tijd natuurlijk wat aandacht nodig heeft, waardoor er dus af en toe een gezellig restaurantje niet uit blijft. In sommige restaurants zou je achter de prijs gewoon een euro teken kunnen zetten, wanneer in Nederland, maar hier is het gelukkig gewoon 3 keer zo goedkoop! Dat maakt het ook een stuk aantrekkelijker om in het weekend een ontbijt, lunch en diner op restaurant te doen ;)

Doordat we af en toe ook nog eens op stap gaan en wel eens een kater hebben, heb ik de afgelopen tijd geregeld mijn zondag in bed door gebracht, wat ook helemaal niet verkeerd was eigenlijk!

Vlak nadat mijn Belse huisgenoot Peru had verlaten, moest ik ook mijn appartement verlaten omdat er geschilderd zou worden. Voor 1 week moest ik dus op mijn brakke zondag ineens al mijn spullen in pakken en verhuizen naar de andere kant van de stad, ver uit het centrum. Het enige wat ik hier heb gedaan is geslapen, de rest van de tijd was ik maar een beetje aan het rond hangen bij mijn nieuwe familie hier, aangezien er echt niks te doen was in dit tijdelijke appartement. Na een week mocht ik weer op zondagochtend terug verhuizen terwijl ik daarna meteen door mocht naar mijn werk.. niet echt de meest toffe ervaring hier. Aangekomen in ons nieuwe appartement hadden ze ook alles veranderd. Ik moest ineens naar een andere kamer, wat spullen die ik had achtergelaten waren weg, de koelkast stond ineens in de woonkamer, onze wasbak om kleren te wassen zat vol met verf en onze drooglijnen waren weg gehaald. Daarbij waren er nog wat meer kleine veranderingen die normaal gesproken niet zo erg zijn, maar te bedenken dat dit appartement mijn enige echte thuisbasis hier is, is het best vervelend als anderen het zo veel veranderen net voordat ik naar huis ging. Alles leuk en aardig maar communicatie en organisatie kennen ze totaal niet hier! Ik hoor jullie al denken, dat moet ik natuurlijk zeggen met mijn perfecte organisatie altijd :P

A fijn! De verhuizing te hebben overleeft, begonnen we langzaam aan de kerstdagen. Ook best een confronterende periode aangezien iedereen lekker wat dagen vrij had, zijn familie op bezoek had of gewoon leuke dingen deed met vrienden, terwijl ik dus aan het werk was. Gelukkig had mijn gastfamilie me uitgenodigd om kerstavond met hen door te brengen, wat me toch wel erg goed deed. Aangezien ik niet zo goed wist of er iets van cadeaus zouden komen en ik daarbij totaal geen idee had wat ik moest geven, heb ik een deel van mijn kerstpakket van het museum doorgeschoven. Wat moest ik bovendien überhaupt doen met 1 kilo suiker, 1 kilo rijst, een kerstbrood voor een heel gezin en een grote wastobbe. Leek mij een ideaal kerstcadeau voor een super lieve familie.

Na mijn werk haastte ik me naar het huisje met het idee dat ik al veel te laat was, hoewel dat natuurlijk anders bleek te zijn. Kerstavond in Peru wordt pas om 12 uur s’nachts gevierd met een uitgebreid diner en niet zoals in Nederland al om 7 uur.. Gelukkig kreeg de rest ook al honger om 10 uur en werd er dus gauw wat kip en friet gehaald. Na nog een paar flessen wijn werd ik om 12 uur verwast met 2 cadeautjes! Een peruaans tasje en wat chocolade, aangezien ik daar natuurlijk nog niet genoeg van had. Maar super lief en totaal onverwachts vanuit mijn kant! Dan eindelijk mochten we ook de enorme kalkoen met bijgerechten aansnijden. Je kunt je wel voorstellen hoeveel honger je nog hebt na 2 flessen wijn, kip en friet om 12 uur s’nachts :p Niet echt dus.. Maar alles bij mekaar een super geslaagde kerstavond aangezien we daarna de kalkoen er nog eens goed af hebben gedanst in de clubs in het centrum.

Ook met het museum hadden we een gezellig kerstdiner maar dat was toch best vermoeiend voor mij met al die enthousiaste spaans sprekende peruanen om me heen. Ik dacht dat de familie Heijmans sterk aanwezig was, maar daar kunnen ze er hier ook wel wat van ;) Na deze avond was ik dus helemaal kapt :P

Met de vriendengroep hier hadden we ook nog een kerstdiner gemaakt, waarbij iedereen zijn eigen portie bijdroeg. Dit was echt super gezellig en gelukkig gewoon in het Engels, dat scheelde me een hoop energie. We hebben super lekker gegeten en wat spelletjes gespeeld maar jammer maar helaas ook weer enigszins op tijd naar bed, aangezien ik weer moest werken de volgende dag.

Goed, volgens mij ga ik wel weer erg veel in detail nu dus op naar het volgende onderwerp: NIEUWJAAR!!

Wouw wat een nieuwjaar..! Super vermoeiend maar ook weer absoluut de moeite waard. Toen het nieuwjaar in Nederland was, was ik nog gewoon aan het werk maar dat heb ik daarna dus dubbel en dwars ingehaald. Na mijn werk heb ik een hoogstnoodzakelijk middagdutje gedaan van 3 kwartier om vervolgens de bestelde pizza en drank naar binnen te werken in mijn eigen appartementje. Een aantal gezellig mensen kwamen langs om ons daarin te vergezellen en uiteindelijk iets voor 12 gingen we met een man of 20, inclusief mijn baas en wat collegas, lallend de straat op, richting de Plaza des Armas. Het leek wel alsof heel de wereld zich hier had verzameld want potverdikkie wat een drukte! Om klokslag 12 uur popte iedereen zijn fles champagne open, knalde het vuurwerk de lucht in en begonnen we aan onze ronde rondom het plein. Het bleek iets anders te zijn dan ik me het voorgesteld met ‘rondje rennen’ maar goed, het was op zichzelf alweer een hele beleving.
Samen met de andere 1.000.000 mensen sjokten we over de straat al zingend het internationale lied… : Lalallala Cusco Cusco!! Haha wat een gekkenhuis. Onze avond werd vervolgd in Wild Rover en goed zat en gelukkig daar afgesloten.

Wat was ik blij dat ik de volgende ochtend weer op kantoor zat… :s 1 troost, mijn baas was er erger aan toe dan ik!

Het nieuwe jaar werd trouwens ook meteen goed begonnen met een onder water gelopen appartement.. Op de een of andere manier is het normaal dat je hier wel eens geen water hebt, maar als je dus de kraan open zet en er niks uit komt moet je niet vergeten hem weer dicht te doen. Een of andere debiel in ons appartement was dat dus vergeten met het resultaat dat na 5 uur stromend water, alles onder stond met zo’n 5 cm water. Top! In alle paniek heb ik mijn werk verlaten om mijn huisgenootjes te helpen en er vervolgens achter te komen dat die debiel ikzelf was… Oh oh oh wat een blunder. Verder hebben ze hier natuurlijk ook geen waterstofzuigers ofzo dus begon de schoonmaakster met een schep, het water in de douche te scheppen. 3 uur later was wonder boven wonder alles alweer enigszins droog maar man wat zag het er allemaal uit. Heb al mijn zijknatte kleren maar naar de wasserette gebracht en al onze schoenen in de woonkamer gezet, de laptop van mijn huisgenoot in een zak met rijst en daar hield het wel een beetje mee op. Aangezien mijn bed en alles ook redelijk doorweekt was, kregen we een hostel aangeboden van onze Stage-organisatie maar daar hield het ook mee op. Nu hopen dat we geen rekening van de onderburen krijgen, want dat zou wel eens een duur grapje kunnen zijn.

Ik denk dat dit wel weer een beetje de hoogtepunten waren van de afgelopen 2 maanden! Er zijn vast nog 100 andere dingen te vertellen over het gekke leven hier, maar dat doe ik wel als ik over 3 weken weer thuis ben! Ongelofelijk dat de tijd zo snel is gegaan, maar aan de andere kant maar goed ook. Peru is toch wel net iets anders dan Europa, iets waar ik misschien niet voor altijd aan zou kunnen wennen. Gelukkig heb ik hier een hoop nieuwe mensen leren kennen die dit allemaal met mij hebben gedeeld, en de ervaring een heleboel rijker maakten. Gek om straks iedereen weer naar huis te zien gaan, maar de wereld is klein genoeg om iedereen weer eens tegen te komen!

Lieve mensen, tot over 3 weekjes, HALLEEJJ!!