La primera semana en Cuzco, Peru!

Hierbij dan eindelijk mijn eerste verhaal over mijn ervaring tot nu toe! Sommigen hebben al iets van me gehoord, anderen nog niet, dus hier dan maar eens een (uitgebreid) verslag.

Waar zal ik eens beginnen? Misschien dan toch maar mijn zeer goed voorbereide reis hierheen! De ellende begon al op Schiphol, waar ik natuurlijk met mijn te zware koffer probeerde in te checken. Gelukkig bestaat er zoiets als moeders die wachten tot je echt door de douane heen bent en kon ik nog de helft van mijn koffer mee terug geven. Alle zware dingen zoals mijn potje nivea, lange broeken en truien heb ik dus, goed overdacht, thuis gelaten. En toen, probleem 2, mijn aansluiting van Lima naar Cuzco gemist.. Echt weer zoiets voor mij, maar goed. Met mijn spaanse kennis en waarschijnlijk hopeloze uitdrukking kon ik voor een paar dollar een nieuwe vlucht boeken. Maar ja, een paar dollar, waar ging ik die toch vandaan toveren? Uiteraard had ik geen geld mee genomen om te wisselen en deed op dat moment mijn pinpas het nergens! Wat een ellende! Gelukkig had iemand me van tevoren geadviseerd een creditcard aan te schaffen, en die heeft me uit deze situatie gered! Het enige wat ik nog moest doen was mijn gastfamilie laten weten dat ik dus een uur later zou aankomen. Uh jah.. gastfamilie.. telefoonnummers.. hmm allemaal nog ergens in mijn email natuurlijk. Naja, dat probleem beschouwde ik maar als een probleem voor later. Eerst maar eens in Cuzco aan te zien komen!

WELCOME to CUZCO!! Het was me gewoon gelukt! Ik was aan de andere kant van de wereld, zonder kleerscheuren, ongelukken of andere trauma's dus daarvoor mocht ik al in mijn handjes klappen. Dan toch maar eens opzoek gegaan naar iets bekends. De naam van de organisatie wist ik, Proyecto Peru, mijn eigen naam was ook nog niet zo'n probleem, maar de naam, het telefoonnummer of adres van mijn gastgezin.. geen idee :P Aangezien ik al 20 minuten zat te wachten en honderd taxi's had afgewezen heb ik toch maar een fortuin geïnvesteerd in het laden van mijn email om een nummer te zoeken. Ook dat kostte me ongeveer een , half uur, internet in Peru was blijkbaar niet zo snel, maar goed, ik kon bellen dat ik er was! Na 10 minuutjes hopeloos rond staren stond er ineens een super enthousiast vrouwtje naast me met een bordje: Crissi?! Ik ging er maar vanuit dat ik dat was en ben dus mee ingestapt met haar en nog een menneke. Dit oude, vervallen autootje scheurde door de inmens grote en drukke stad maar onderweg was er dus zo'n pijnlijke stilte. Omdat ik natuurlijk een goed begin wilde maken, begon ik maar te vertellen (in het spaans) dat mijn spaans niet zo goed was en of dit het centrum was. Weinig reactie.. naja gezellig dus.. Na 10 minuten rond scheuren stopte het autootje bij een steegje, we stapten uit en de moeder gaf het menneke geld. Bleek het dus een taxi te zijn, en natuurlijk interesseerde het hem niks of ik wel of geen spaans sprak :P Haha.. blunder nummer weet ik veel hoeveel :P

Dan nog even wat kleine details; Cuzco ligt op 3300 m ( ik dacht 2500 :p), het is hier snachts echt rond vriespunt en de nacht begint al om 5 uur savonds, dan is de zon namelijk weg. Truien, lange broeken, jassen, dassen en dikke sokken zijn echt van groot belang, was dus niet zo handig om die uit mijn tas te halen bij de douane ;) En verder.. het tijdverschil is maar liefst 7 uur!! ( dus niet de 5 of 6 die ik dacht) Haha altijd fijn om goed voorbereid te zijn.

A fijn! Gezellig knus huisje, grote schone kamer, leuke gastmama, wifi en een ijskoude douche zouden de komende 1,5 maand realiteit zijn. De eerste paar dagen bevatten natuurlijk wat ijzige stiltes omdat ik totaal niet instaat was om iets te vertellen in het spaans, en engels was geen optie. Slapen was trouwens ook mijn grote hobby de eerste dagen want damn, wat was ik moe! Hoogteziekte, jetleg en cultuurshock zijn echt een ideale combinatie voor een goede nacht/dagrust ;)

Zaterdag (dag 2) was ook meteen een goeie! Mijn gastbroer (31 jaar) zei dat we iets leuks gingen doen en aangezien ik nog niemand kende of niets had gezien leek me dit wel een leuk voorstel. Waar gingen we precies naar toe? "Oh naar de hanengevechten, vinden alle hollandse meisjes leuk!" Haha oke, naja als we hier dan toch zijn! Ergens had hij een beetje gelijk, wat een spektakel! Super zielig voor die beestjes maar super mooi om de cultuur er omheen te zien en mee te maken hoe die mensen zich dus vermaken. Geld inzetten op een haan was blijkbaar ook echt een gewoonte dus niet te flauw als ik ben, speelde ik wel mee. 6 wedstrijden later was de arme Peruaan wel klaar met wedden, aangezien hij natuurlijk niet had gedacht dat ik zo'n goed oog had voor sterke hanen ;p. Hij 60 soles armer, ik een hele ervaring en 60 soles rijker!

Zondag (dag 3) gingen we naar Limatamba, een dorpje verderop want daar waren ook gevechten, maar dan beter. Naja prima, aangezien ik nog steeds niet veel te doen had.. Nietsvermoedend stapte ik in het busje voor een persoon of 8 en zat daar 1,5 uur later nog steeds maar dan met 12 andere peruanen! Gelukkig zat ik aan de raamkant en heb ik mijn ogen uitgekeken aan de prachtige natuur! 1 woord : WAUW!! In limatamba kregen we een kijkje achter de schermen, alle hanen in grote tassen waarna ze netjes gewassen werden en vervolgens werden opgesloten in een klein hokje voor de grote wedstrijd. Cultuur zullen we het maar noemen. Om een beetje te socializen zat ik te luisteren naar een paar oude locals die na een tijdje erg benieuwd waren wat ik er allemaal van vond, die hanengevechten. Na in 5 krachtige spaanse woorden mijn mening te hebben gegeven, barstten ze los. Verhalen na verhalen en ik maar hopen dat ze geen vraag zouden stellen want meer dan sí en entiendo kwam er echt niet meer uit.. Heel leuk zijn monoloog :P Maar goed, we hebben de wedstrijd gekeken, nog wat gegeten en zijn toen lekker naar huis gegaan om moe maar voldaan in mijn bedje te belanden.

Toen begon de echte realiteit pas! De eerste spaanse lessen.. heel confronterend want mijn spaans is dus echt minimaal maar wel heel snel al heel leerzaam. Op dinsdag hadden we een meeting met alle vrijwilligers en stagaires, wat een goede avond opleverde. Eindelijk wat mensen met de zelfde mindset en dezelfde taalproblemen :P

Om alles nog eens samen te vatten, is het dus nu al een heel erg leerzame reis en ben ik heel blij dat ik er aan begonnen ben. Het is goed als ik straks wat meer mensen ken en wat routine krijg, maar voorlopig mag ik niet klagen. Mijn gastmama probeert me 3 keer per dag vol te stoppen met volle borden rijst en is verder ook erg geïnteresseerd in hoe het met me gaat. Ik denk dat ik het zeker getroffen heb en ga mijn volle best doen om een fatsoenlijk gesprek met haar te kunnen voeren!

Al met al, leef ik dus nog, maak ik het goed, en zal ik snel nog eens wat nieuwe stommiteiten met jullie delen!!

Hasta luego!!